Na een tocht van zo’n 38 uur, zetten we eindelijk voet op Rapa Nui, aka Paaseiland. Het sprak al jaren tot onze verbeelding, maar door de geïsoleerde ligging (zoek het maar eens op een wereldkaart) dachten we nooit tot hier te kunnen geraken. Maar met onze Round-the-World-tickets leek dit eiland plots dichterbij te zijn dan ooit… We moesten dus geen twee keer nadenken en besloten om onze reis officieel van start te laten gaan op Rapa Nui, een plek waarvan het meest dichtstbijzijnde vasteland zo’n 3.800 km verwijderd ligt, een plek waar grote, mysterieuze Moai (de iconische beelden waarvoor Rapa Nui bekendstaat) overal opduiken en alles in het oog lijken te houden, een plek waar de buitenwereld eigenlijk maar heel weinig over weet…

Op de luchthaven werden we opgewacht met verse bloemenkransen door Nicole en haar man, die samen 2 cabañas, een soort van bungalows, verhuren. Doordat alles van het vasteland van Chili moet worden geïmporteerd, is het leven hier duur. De prijzen in de super-, euh, minimarkets zijn hoger dan bij ons en ook uit eten gaan is een stuk duurder.

We hebben beiden geen last van een jetlag en zitten vrij snel in het ritme van Rapa Nui. Onze cabaña is gelegen in het centrum van Hanga Roa, de enige ‘stad’ op het eiland, maar heeft toch een heerlijke tropische tuin, met verse bananen- en papayabomen. We hoeven ze maar te plukken! In onze tuin is ook een hangmat, waar we van het heerlijke weer kunnen genieten. Heel leuk ook dat we ons Spaans hier constant kunnen gebruiken met de locals.

Ons tuintje:

We gaan jullie niet overstelpen met alles wat we geleerd hebben over het eiland, want dan zou het hier wat lang worden, maar we kunnen wel zeggen dat de geschiedenis en het heden van Rapa Nui ontzettend interessant zijn. Het eiland heeft het niet makkelijk gehad de laatste honderden jaren, maar het lijkt zich momenteel wel te herstellen. Alles is verbonden met mekaar: de geschiedenis en tradities leven voort in het dagelijkse leven van de originele eilandbewoners, de Rapanui.

Het eiland zelf is niet groot, wat het enkel maar moeilijker maakt om te vatten hoe zulke grote en interessante cultuur zich op zo’n klein stipje in de oceaan, in the middle of nowhere, heeft kunnen ontwikkelen. Er zijn wel grote overeenkomsten met de Polynesische cultuur van Tahiti en Nieuw Zeeland. Het eiland is erg ruig en de kustlijn bestaat vooral uit kliffen, waartegen hoge golven onophoudelijk stukslaan. We hebben alles zelf uitgestippeld en ons hier verplaatst met de mountainbike. Gemiddeld fietsten we zo’n 50 kilometer per dag, wat gezien de vele heuvels en extreme wind zeker voor het nodige gevloek

heeft gezorgd.

Maar het was het helemaal waard, want de dingen die we gezien hebben, waren ongelooflijk mooi en indrukwekkend.

We gaan bijvoorbeeld Tahai nooit vergeten, want dat waren de eerste Moai die we zagen, en die zorgden toch voor kippenvel bij ons beiden. Ze waren zo knap dat we er ’s avonds terug naartoe gejogd zijn om er de zonsondergang te kunnen zien. Alle Moai zijn trouwens gericht op de dorpen waarbij ze behoorden, want de functie van de beelden was om het dorp te beschermen van vijandige stammen. Daarnaast heeft ook de uitgestorven vulkaan Ranu Kau onze ogen doen openvallen, met zijn krater van 1 kilometer diameter. Ook Rano Raraku, de plek op de flank van een vulkaan waar de Moai gemaakt werden, was behoorlijk imponerend. Er liggen zo’n 400 Moai, afgewerkte en onafgewerkte, daar liggend alsof ze van de ene dag op de andere dag ‘verlaten’ werden door hun makers. Wat er precies gebeurde is nog steeds niet geweten… Ahu Tongariki is nog zo’n platform met Moai dat onwaarschijnlijk knap is. Daar staan zo’n 15 jongens op, de grootste ongeveer 10 meter hoog, en dat met op de achtergrond steile kliffen en een woeste zee! Ook de 2 zandstranden, Anakena en Ovahe, waren de moeite. Anakena is het meest bekende en idyllische, met palmbomen omringd en 6 Moai die de wacht schijnen te houden. Ovahe, het strand waar de locals naartoe gaan, ligt verborgen en is erg moeilijk bereikbaar. We moesten een stuk offroad fietsen en nog over enkele rotsen klimmen om er te geraken, maar als beloning hadden we het strand voor ons alleen, heerlijk! Ook memorabel was het moment toen we terug in de stad met onze voeten in de branding stonden en er opeens een zeeschildpad verscheen. Bleek dat die rakkers er geregeld van het zeewier komen eten. Een aardige local leende ons zijn snorkel en zo hebben we ook met deze gracieuze dieren kunnen zwemmen en ze zelfs kunnen aanraken, een topervaring! Verder hebben we ook echt genoten van het mountainbiken langs de kustweg, van de heerlijke lokale keuken (we kunnen de ceviche van tonijn aanraden

), van de traditionele Rapanui dansshow en van de verblindende sterrenhemel. We hebben ons hier niet verveeld en Rapa Nui heeft indruk gemaakt op ons. Zij die overwegen om ooit tot hier te komen, zeker doen! Hieronder alvast enkele foto's, maar jullie vinden er meer in de fotosectie.

Zonsondergang bij Ahu Tahai:

De vulkaankrater Ranu Kau:

De plek waar de Moai gemaakt werden: Rano Raraku

Ahu Tongariki:

Anakeha Beach:

Ovahe Beach:

Cocktail- and Ceviche time:

Ahu A’Kivi:

Traditionele Rapa Nui dansshow:

A close encounter

:

Tijdens dit schrijven genieten we op een terrasje van een vers passievruchtensapje. Het leven kan soms zwaar zijn… Stilaan beginnen we de Lonely Planet van Tahiti te lezen want morgenavond vliegen we door naar Papeete, hoofdstad van Tahiti. We verblijven daar maar 1 dag en gaan onmiddellijk door naar Mo’orea, een eiland niet zo ver van Papeete. We zullen nog 5 uur vroeger gaan in de tijd, dus zullen dan al 11u achterlopen op jullie.

¡ Iorana y hasta la próxima desde Tahiti !

Veel liefs,
Peggy en Dimi
xxx

Wisten jullie dat:

- Er hier enorm veel zwerfhonden rondlopen en je tijdens wandelingen wel vaker kadavers van honden tegenkomt? (een geur die surprisingly wat te vergelijken valt met die van een goeie kaasfondue

)

- Een kip hoger op de ‘sociale ladder’ staat dan een hond?

- Hanen hier niet enkel tegen dageraad kraaien, maar gewoon de hele dag (en nacht!) door?

- De inwoners van Rapa Nui niet houden van de naam Paaseiland (of Easter Island, Isla de Pascua, enz) aangezien die hen aan buitenlandse onderdrukking herinnert?

- Er hier heel veel paarden los rondlopen op het eiland? De eigenaars weten toch dat ze niet ver kunnen gaan lopen.

- Er hier maar 2 kleine zandstranden zijn op het hele eiland?

- Het voor Rapanui mannen traditie is dat ze hun haar laten groeien en in een ‘topknot’ binden?

- Dimi met zijn topknot dus een heel coole Rapanui man is

- Dimi zich onbewustal een hele week 's avonds insmeert met zonnecreme in plaats van aftersun en nu beseft hoe het komt dat hij maar rood blijft zien...