Tropische regenwouden, stranden, eilanden en The Great Barrier Reef

Hier zijn we dan, down under, letterlijk aan de andere kant van de wereld, in het land van de kangoeroes, de koala’s en de crocs (nee, niet de schoenen), het land van oneindige afstanden en van heel vriendelijke, behulpzame en relaxte mensen. Een land dat jaarlijks weer opnieuw de kracht van Moeder Natuur moet ondervinden, van extreme droogtes tot enorme overstromingen. Maar bovenal een supermooi land met schitterende natuurpracht zoals The Great Barrier Reef, The Whitsunday Islands en honderden andere National Parks. Welkom op deel 1 van onze reis door Australië

Dat het weer hier extreem kan zijn, merken we nog voor we de begane grond raken. Door een supercelstorm boven Brisbane moeten we omvliegen naar Sydney, zo’n 900 km zuidelijker, en wachten tot de luchthaven van Brisbane weer geopend wordt. Doordat we onze binnenlandse vlucht naar Cairns missen, moeten we noodgedwongen de nacht doorbrengen in Brisbane, maar… dat valt beter mee dan verwacht. Op kosten van Qantas spenderen we de nacht in een poepchique suite van een vijfsterrenhotel. Een dag later dan gepland komen we aan in Cairns, de stad met de makkelijkste toegang tot het Great Barrier Reef. We dachten trouwens dat het op Tahiti al heel warm was, maar hier doen ze er nog een schepje bovenop: temperaturen tot 35 graden en een vochtigheidsgraad van meer dan 90%, dat moeten we toch even gewoon worden. Cairns zelf vinden we niet zo’n aantrekkelijke stad, dus besluiten we nadat we onze campervan ophalen, om een stukje naar het noorden te rijden richting het tropische regenwoud in Daintree Rainforest National Park.

Het regenwoud in Daintree is oud, heel oud, zo’n 150 miljoen jaar om precies te zijn (dat is ouder dan de dinosaurussen

). De Daintree river is een ideale plaats om salt water crocodiles te zien, dus wij stappen meteen enthousiast op een boot met een lokale crocspotter. Jammer genoeg zijn de enige crocs die we spotten de fluoblauwe schoenen van de Nederlander aan boord. Slechts één ander koppel aan boord en meteen al Nederlanders… Je vindt ze echt overal (maar de beste wonen in Hoogstraten ). De volgende ochtend hebben we meer geluk en zien we een grote (4 meter) en een kleine (1 meter) krokodil. In het noorden van Australië zwem je beter niet in de zee of in rivieren, want die zitten vol krokodillen. Langs elke rivier, creek en strand staan er borden om je te waarschuwen voor een gruwelijke dood . In het regenwoud zelf doen we een mooie wandeling en zien en horen we een heleboel dieren, zoals hagedissen (we zagen er één van meer dan een meter lang), insecten en vogels.

Vanaf nu gaat het enkel zuidwaarts en hebben we wel wat kilometers te verzetten. We rijden richting Townsville, zo’n 450 kilometer lager, want daar hebben we onze afspraak met het Great Barrier Reef. We stappen met zo’n 20 mensen op een boot, klaar voor een tocht van zo’n twee en half uur, maar daardoor komen we wel aan een maagdelijk en onaangetast stuk rif. Dimi heeft trouwens de De Ridder-zeeziekte geërfd en het laatste deel slaagt hij wat groen uit (beter dan wit, toch?

). Aangezien onze laatste duik zo’n anderhalf jaar geleden was, zijn we wel wat nerveus, maar de immer relaxte Aussie duikinstructeur stelt ons gerust: No worries, we moeten gewoon duiken! We zijn slechts met 3 duikers en de instructeur, de andere watjes kiezen om te snorkelen . Het is moeilijk om in woorden te beschrijven hoe cool en mooi het is om op deze plek te duiken. Je ziet het dikwijls in documentaires, maar om er nu zelf te zweven, is echt onwerkelijk. We doen 2 duiken van telkens 50 minuten en zien alle kleuren en vormen van koraal, haaien, Nemo en nog honderden andere vissen. We duiken langs hoge muren en door diepe kloven van koraal en lijken even op een andere planeet te zitten. We hebben zó afgezien om in koud, donker water in België te leren duiken en ons PADI duikbrevet te halen, maar deze dag maakt het allemaal waard. Dit vergeten we nooit meer!

Vanuit Townsville gaan we ook naar Magnetic Island, een klein eilandje voor de kust waar de grootste kolonie koala’s in het wild leeft van heel Australië. Na een overzet met een tergend trage ferry (zwemmend hadden we er misschien zelfs sneller geweest!) komen we – eindelijk – aan. Om er zeker van te zijn dat we toch één koala zien, is onze eerste stop een tour in een wildlife sanctuary. Van de lokale ranger (schitterend woord, en er zijn hier echt overal en voor alles rangers) krijgen we uitleg over een heel aantal dieren en… mogen we ze ook vasthouden. Een beetje toeristisch wel, maar toch ook wel magisch om een koala te knuffelen (lees: stilstaan als een boom, want als je beweegt, zet die schattige koala zijn scherpe klauwen in je vel

). Eén dier dat ongevraagd aanwezig is, is de gigantische spin van wel een hand groot die we ergens zien hangen. Blijkt dat enkel de vrouwtjes zo groot zijn, de mannetjes zijn maar mini en worden na het paren opgeslokt door het vrouwtje (girlpower!). Peggy loopt uiteraard later die dag nog door een reusachtig spinnenweb, de gil die ze slaakt getuigt van iets minder girlpower… Nadien trekken we het woud in, een pak droger al dan in Daintree en vol – yes indeed – eucalyptusbomen. Het duurt niet lang of we zien plots een harig grijs bolletje slapen in een boom. Koala’s slapen zo’n 20 uur per dag en worden enkel wakker om te eten. Een eeuwigdurende lazy Sunday, klinkt niet slecht, toch? We hebben geluk en zien nog twee andere koala’s, de tocht terug op de tergend trage ferry is ineens een pak minder erg .

De volgende stop is Airlie Beach, een echte backpackers partytown. When in Rome besluiten we de partystad in te trekken, al blijkt dat eerder een straat te zijn. We kiezen voor een bar waar een live bandje optreedt. Na het optreden worden er nog free cheeseburgers rondgegooid en wordt alles klaargezet voor het volgende ‘optreden’, een paddenrace! Per opbod worden er padden geveild, die nadien om ter snelst weg moeten springen. De winnaar krijgt de volle pot. Sommige kerels zijn duidelijk pretty drunk, want de laatste pad wordt voor 200 dollar verloot. Precies een avond uit onze studententijd

. Airlie is ook de toegang tot de Whitsundays, een prachtige eilandengroep waar niet enkel de toeristen, maar ook de Aussies zelf verliefd op zijn. We besluiten om met een catamaran een dag te gaan zeilen tussen de eilanden, met een stop aan Whitehaven Beach, een spierwit strand dat tot de top 10 van mooiste stranden ter wereld behoort. En terecht! We zouden hier gerust enkele weken kunnen verblijven, maar helaas… So much to see, so little time

We reizen vanaf nu verder richting Brisbane, waar we volgend weekend willen aankomen, maar onderweg hebben we nog een aantal veelbelovende stops gepland. No worries mates, we houden jullie op de hoogte!

Veel liefs,
P & D
xxx

Wisten jullie dat?

- de Aussies verzot zijn op BBQ? Je vindt werkelijk óveral publieke BBQ’s, en ze zijn allemaal heel proper onderhouden.

- het van november tot maart stinger season is langs de oostkust? Dat betekent dat de levensgevaarlijke Box Jellyfish (grote kwal met tentakels van 3 meter) voor de kust zwemt en je een stinger suit moet dragen om je te beschermen wanneer je in de zee gaat.

- elke stad wel een mooi aangelegd lagunezwembad heeft? Gratis en super gezellig. Dan moet je niet tussen de dodelijke kwallen en krokodillen gaan zwemmen in zee

- we op onze weg al heel veel verkeersborden zijn tegengekomen die waarschuwen voor overstromingen?

- er op diezelfde wegen tegelijkertijd ook waarschuwingsborden staan voor bosbranden? Als je spreekt van de grillen van Moeder Natuur…

- we al heel veel kangoeroes hebben gezien? Helaas zijn het bijna allemaal dode kangoeroes langs de snelweg… ’s Nachts zitten ze met hopen te grazen net naast de baan. Er is geen straatverlichting, dus roadkills zijn hier schering en inslag.

- er hier vleermuizen (euh, vleerhonden) ter grootte van een chihuahua, met een spanwijdte van een meter, gewoon in de bomen op straat hangen?