Down under deel 2: Airlie Beach – the Blue Mountains

We gaan verder waar we vorige keer geëindigd zijn: Airlie Beach. We spenderen de volgende twee dagen vooral in ons busje, want er zijn wel wat kilometers af te leggen tot onze volgende bestemming. Dimi vindt dat niet zo erg, want zijn bruine kleurtje is na de zeiltocht naar de Whitsundays veranderd in felrood. Het was duidelijk nog te vroeg voor de tanning oil die we op Tahiti kochten

. Twee dagen uit de zon, hoofd helemaal verveld, en alles terug ok!

Bij valavond stoppen we aan Mon Repos Beach. Op dat strand komen namelijk de sea turtles vanaf november/december aan land om hun eitjes te leggen. Wij mochten na zonsondergang mee met de rangers (no shit, weeral rangers) die research doen naar de schildpadden. We moeten niet eens lang wachten of we zien in het donker, met enkel het licht van de volle maan, al enkele turtles uit de golven ploeteren. Ze kiezen een plekje uit en beginnen een nest te graven in het zand. Terwijl ze hun eitjes leggen, zijn ze in een soort van trance en kunnen we er één tot op een meter naderen zonder haar te storen. Fan-tas-tisch om zo'n dier dat recht uit de prehistorie lijkt te komen in de ogen te kijken. Deze loggerhead turtle is zo'n 89cm lang van schild (zo'n 1,2m in totaal) en weegt zo’n 90kg. Het blijkt een 'zware' bevalling, mama turtle legt zo'n honderd eitjes, ter grootte van een pingpongbal. Haar nest ligt volgens de rangers te dicht bij de zee om veilig te zijn bij vloed, waardoor we mogen helpen bij de relocation van het nest en de eitjes! Gek om zo'n eitje vast te hebben, wetende dat van de duizend eitjes er maar één schildpadje uiteindelijk volwassen zal worden... Om pas na dertig jaar voor het eerst weer aan land te komen om zelf eitjes te leggen (enkel de vrouwtjes uiteraard, de mannetjes moeten enkel massaal bevruchten tijdens een schildpaddenorgie). We zitten zo'n vier uur in het donker op het strand en kunnen dit hele tafereel twee maal met open mond volgen... Wauw.

We rijden verder naar Hervey Bay, dé plek om naar Fraser Island te gaan, het grootste zandeiland ter wereld (zo’n 120 kilometer lang). Het eiland is enkel toegankelijk voor 4x4-voertuigen, aangezien alle ‘wegen’ uit los zand bestaan. We spenderen hier twee dagen en Fraser Island blijkt echt fantastisch te zijn. We cruisen tegen 80km/u op de ‘snelweg’, 75 mile beach genaamd (bij laagtij wordt dit stuk strand van 90 kilometer lang (!) één gigantisch lange zandsnelweg), we stoppen bij een roestig scheepswrak in de branding, we spotten vanop de kliffen verschillende zeeschildpadden, haaien en zelfs een mantarog en we springen geregeld in een meer, creek of rivier. Al het water op Fraser Island is zo zuiver dat je er gewoon van kunt drinken. Zwemmen in de zee mogen we dan weer vergeten, want voor de kust leven veel haaien, en vooral de nasty ones… Fraser Island staat ook bekend voor z’n dingo’s, wilde honden die redelijk gevaarlijk kunnen zijn voor mensen. Gaan joggen is bijvoorbeeld verboden op Fraser, omdat de kans dan groot is dat er een dingo in je kuiten komt bijten

. We worden aangespoord om altijd met minstens twee personen rond te lopen, om niet geïsoleerd een dingo tegen te komen, en we krijgen instructies hoe ons te gedragen wanneer we oog in oog met een dingo komen te staan: je groot maken, met veel lef en kabaal erop afstappen en hopen dat de dingo geïmponeerd afdruipt. Zoniet, zorgen dat je een grote stok bij de hand hebt om je te verdedigen . We hopen vurig op een ontmoeting met een dingo en gaan er zelfs twee keer naar op zoek (één keer zelfs om 5u ’s ochtends!), maar buiten de sporen in het zand op het strand krijgen we ze helaas niet te zien. Dimi moet er dus wel heel imposant uitzien .

Onderweg naar Brisbane stoppen we nog in Noosa, een gezellig resort-strandstadje, waar de Aussies zelf graag hun vakantie doorbrengen. Na wat strandliggen beslissen we om nog een wandeling in het National Park te doen en we zien op een bepaald moment vlak naast het wandelpad een python liggen. Voorzichtig passeren we ze (Peggy eerst

, Dimi is toch een echte gentleman) en de slang lijkt gelukkig niet echt geïnteresseerd in ons. We zien nadien nog een koala, maar ook die is niet in ons geïnteresseerd.

De volgende dag komen we aan in Brisbane, de op twee na grootste stad van Australië. Zoveel culturele hoogtepunten of bezienswaardigheden zijn er hier niet, het draait er vooral om opgaan in de gemoedelijke sfeer en relaxen in één van de vele koffiebars, cafés en restaurants. In Brisbane vinden we ook een kerstmarkt, maar die is toch niet te vergelijken met die van bij ons: glühwein is hier iced glühwein, jenever kennen ze niet, en de kraampjes hier verkopen vooral kleren, terwijl wij liever eetkraampjes hebben

. We gaan er ook naar Eat Street Market, tientallen food trucks met eten van over heel de wereld, geplaatst in een setting van oude scheepscontainers en sfeerlichtjes. Supergezellig en lekker! Brisbane is vooral nog een opkomende stad, forever in de schaduw van Sydney en Melbourne, maar ze kan ons wel bekoren!

We laten Brisbane achter ons en rijden door naar Byron Bay. Onderweg stoppen we nog in het plaatselijke Lloret, genaamd Surfer’s Paradise (ja, die stad noemt echt zo). Byron Bay is een echte surfstad met hippievibes. De gemoedelijke sfeer, het bangelijke weer en de gigantische golven maken er een superbestemming van. Je hoeft geen surfbord te hebben om je te amuseren in de zee (surfen is hier trouwens niet aan te raden voor amateurs

), dus wij houden het bij zwemmen en kajakken. Het is niet simpel om met de kajak door de branding te geraken en bij de eerste grote golf wordt Peggy meters ver weg gekatapulteerd (een mooie 9/10 bij het schoonduiken), maar eenmaal op open zee worden we beloond voor de moeite: een groep dolfijnen is aan het jagen op kwallen en ze schieten verschillende keren voor, achter en onder ons door. ’s Avonds zien we de lucht letterlijk verduisteren wanneer duizenden flying foxes (die gigantische vleermuizen) op hun beurt aan hun dagelijkse jachtpartij beginnen. We zouden graag langer blijven in Byron Bay, maar we hebben nog wel een stuk af te leggen, dus we moeten door…

Tussen Byron Bay en de Blue Mountains rijden we vooral veel. We maken een kleine omweg landinwaarts naar Nimbin, een legendarisch hippiestadje. Daar leven vandaag de dag nog steeds happy herb fans die in de jaren ’70 na een festival zijn blijven hangen. Los van de ongetwijfeld good vibes en weed, hebben ze daar in elk geval ook very good coffee

. We overnachten ergens op een grasveld en worden tegen valavond verrast door een groepje kangoeroes die vlak bij ons komen grazen. Onze eerste (levende) kangoeroes!

Eindelijk komen we aan in de Blue Mountains, in de achtertuin van Sydney, een dichtbegroeide canyon van zo’n 1000m diep. De eucalyptusbladeren bevatten veel olie en het verdampen van die olie zorgt voor een blauwe mist die bijna altijd in de canyon hangt. We merken dat het hier wat frisser is en slapen ’s nachts zelfs onder een deken, dat is al lang geleden hoor

! Maar om midden in de canyon te slapen, omgeven door enkel hoge kliffen, bos en watervallen, daar ruilen we graag wat graden voor in. In de Blue Mountains is het nog eens tijd om actief te zijn, dus wandelen we een flink stuk op, langs en in de canyon. De dag erna pakken we het wat avontuurlijker aan met zo mogelijk de coolste gids ooit, Jason Beachcroft (google hem aub, de eerste man ooit die in een kajak rond Australië en Tasmanië is gevaren. Hij heeft er zo’n 17 maanden over gedaan, en heeft onder andere haaien en een krokodil van zich afgevochten. Zijn lange, rosse baard getuigt van hoe lang hij zich niet heeft kunnen scheren. Als er dus mensen zijn die vinden dat Dimi zijn baard al lang is, think again ). In de voormiddag gaan we onze abseilskills oefenen langs de hoge kliffen, want na de middag moeten we een lange abseil doen in een grot om tot op de bodem van de ‘Grand Canyon’ (= de naam van de kloof) te geraken. Vanaf dan volgen we de rivier al zwemmend, klauterend, springend, klimmend en vallend in een wetsuit en mét helm. Dat die laatste onmisbaar is, mag Peggy ondervinden, want op een gladde rots valt ze met haar hoofd op de grond. Dankzij de helm houdt ze er enkel een blauwe schouder aan over… Maar de kick en prachtige beelden van deze dag doen de pijn zeker en vast verdwijnen .



Tijd nu om naar de eerste wereldstad van onze reis te trekken: Sydney, waar we Kerst zullen vieren. Maar daarover volgende keer meer .

Alvast een prettige kerst aan iedereen!
xxx
Peggy en Dimi

Wisten jullie dat:

- We nu al zo’n 3500 kilometer gereden hebben en slechts 1 keer in de file hebben gestaan?

- Fietsers hier op de autostrade mogen fietsen?

- Dimi een waar gevecht heeft moeten aangaan met ’s werelds grootste mier? We merkten het beest van enkele centimeters (!) groot op in ons busje. Dit keer was het Dimi die een laffe kreet slaakte

. Blijkbaar leeft de grootste mierensoort ter wereld (de jack jumper ant, één van de meest giftige insecten) dus in New South Wales…

- Dimi’s laffe kreet dus wel op zijn plaats was?

- We de Kerstman al gezien hebben en hij niet echt zin leek te hebben om naar het koude België af te zakken

?