Genoeg avontuur in de Blue Mountains, hoog tijd om door te rijden naar de eerste wereldstad tijdens onze reis: Sydney. Toegegeven, hier hebben we écht hard naar uitgekeken. We verblijven vier nachten in een duplex loftje in Newtown, een hipsterbuurt à la de Zurenborg, zo'n tien minuten buiten het centrum. We bezoeken uiteraard het iconische en wereldberoemde Opera House, de Harbour Bridge, de Art Gallery of New South Wales (waar er een tijdelijke Pop Art-tentoonstelling hangt, we zijn beiden wel fan van Warhol en co

), het Museum of Contemporary Art, de eindeloze shopping streets en malls en uiteraard famous en ever so crowded Bondi Beach, het strand waar de Australische surfcultuur ontstaan is.

Kerstavond vieren we in een Mod Oz fusion restaurant met zicht op het Opera House. De dag erna brengen we door op Bondi Beach, want traditioneel is dit de place to be op kerstdag. Het is hier koppen lopen, en op bijna alle koppen staan kerstmutsen. Fantastisch om te zien, maar het blijft toch vreemd om Kerst te vieren in zwembroek en bikini. Het bekende Bondi Rescue-team heeft zijn handen vol! Er zijn tijdens dat kerstfeest trouwens volop opnames voor dat programma bezig, dus wie weet is Dimi binnenkort wel te bewonderen op tv in zijn ontblote torso

.

Na Sydney rijden we via de spierwitte stranden van Jervis Bay door naar de hoofdstad Canberra. Volgens de Lonely Planet is ‘time spent here often spent better elsewhere’. We kunnen toch moeilijk geloven dat een hoofdstad niet eens de moeite is om te passeren en moeten het met onze eigen ogen gezien hebben. Seeing is believing, en wat we vooral zien zijn lege straten, lege parkings, en dat terwijl centrum Antwerpen is afgesloten wegens de massa kerstshoppers! Behalve het parlement staan hier vooral veel museums op een rij. Toen de verschillende Australische kolonies besloten om een verenigde natie te vormen, moest er een hoofdstad worden gekozen. Gezien de enorme rivaliteit tussen Sydney en Melbourne werd de kerk letterlijk in het midden gehouden en werd er een locatie gezocht tussen de beide steden in. Het gehucht Canberra werd omgevormd tot een kunstmatige hoofdstad, en kunstmatig is het vandaag nog steeds. Always trust the Lonely Planet guys (aan deze reclame verdienen we trouwens massa’s poen

)!

We trotseren met ons busje de kronkelwegen van de Snowy Mountains, in de winter het enige skigebied van Australië. In het minigehucht Dalgety zien we daar in het water eindelijk Ovide plonsen (voor de niet-tekenfilmfans: een vogelbekdier, in het Engels a platypus, fan-tas-tisch woord

). We rijden verder naar Phillip Island, een schiereiland onder Melbourne, bekend om zijn pinguïns. Bij zonsondergang komen hier meer dan duizend dwergpinguïns aan land na een hele dag jagen op zee. We zitten op de eerste rij om de schattigaards in groepjes uit het water te zien waggelen om vervolgens onhandig in de duinen te klimmen, op zoek naar hun nest en jongen. Na een paar uur in het donker op het strand zijn we verkleumd, maar wat is het toch wondermooi om een natuurdocumentaire in het echt mee te maken.

Een uurtje rijden van de natuur van Phillip Island en we staan de volgende ochtend al in het centrum van het bruisende Melbourne. Melbourne staat bekend om zijn street art, en in verschillende steegjes vinden we inderdaad muren en gevels vol graffiti, très cool indeed. We ontdekken in een van de vele smalle straten ook de allerbeste hamburgers ter wereld en eten als lunch voor de rest van ons verblijf niets anders meer dan 100% grasgevoerd biologisch geteeld real Aussie beef - eat your heart out, McDonalds!

Op onze eerste dag belanden we toevallig op een 'rooftop bar'. Na wat aanschuiven en de nodige Peggy-assertiviteit (but always polite

) kunnen we een tafeltje versieren tussen de Ned Kelly bearded hipsters (de hipsterbaard is hier genoemd naar de legendarische cop killer Ned Kelly) en genieten we van onze margaritas en het zicht op de stad. We geraken aan de praat met twee Australiërs en dat wordt zo gezellig dat we uiteindelijk een hele middag met hen blijven terrassen en ze ons uitnodigen voor hun eigen New Year’s recovery rooftop party op 1 januari.

Voor New Year's Eve heeft Dimi als verrassing een suite geboekt in een historisch hotel in het centrum; het nieuwe jaar mag in stijl worden ingezet, toch?

We eten superlekker in een Cambodjaans restaurant aan de Docklands (het Eilandje van Melbourne, zeg maar) en aanschouwen lichtjes tipsy het mooie vuurwerk boven de stad. De dag nadien voelen we ons met een Dafalgan in de hand meteen helemaal thuis op de New Year’s recovery rooftop party van John en James. Chille muziek, superleuke mensen, heerlijk weer en zicht op zee… We hadden 2015 niet beter kunnen inzetten!

We laten Melbourne achter ons en beginnen aan de Great Ocean Road. De volgens velen mooiste weg ter wereld werd na WOI aangelegd door ex-soldaten, om hun een job te bezorgen in eigen land om opnieuw in de maatschappij te integreren. Halverwege gaat de weg een stuk landinwaarts en rijden we door een eucalyptuswoud. We zien plots een koala in een boom hangen (of liever, we zien een meute slecht geparkeerde auto's en mensen die in de lucht wijzen en foto's maken). We parkeren ons busje dus mee half op de baan, halen onze camera boven en negeren de toeterende grumpy chauffeurs die waarschijnlijk niet van koala's houden. We zien er nog een, en nog een! En twee samen, en eentje vlak bij de weg, en... We raken de tel kwijt, het hangt er gewoon vol!

Daarna keert de weg terug naar de zee en iets later komen we aan de beroemde Twelve Apostles. Het zijn er nooit echt 12 geweest. In de sixties kregen ze de naam the Apostles, en later werd de 12 eraan toegevoegd om de naam aantrekkelijker te maken voor toeristen. Hell, that Jezus knows his marketing

. Intussen staan er nog zeven geërodeerde rotsen in het hevige blauwe water, en ze vormen een prachtig staaltje natuur. We komen nog een aantal andere minstens even mooie rotsformaties tegen en nemen ten slotte nog een frisse duik in het water (het is immers 43 graden) alvorens de officiële Great Ocean Road eindigt en we met beachwaves (ook Dimi, ja) en zand tussen onze tenen afscheid nemen van de Australische kust...

Via het binnenland en enkele hillbillydorpjes (we zijn er zeker van dat we de banjotonen van Deliverance op de achtergrond kunnen horen) rijden we in één trek door naar Adelaide. De Barossa Valley in de Adelaide Hills staat bekend om zijn uitstekende wijnen en we zijn dan ook verlekkerd om enkele wijngaarden te gaan bezoeken. In een leuk internationaal gezelschap proeven we in totaal 27 (!) verschillende wijnen en rijden we door een fantastisch landschap dat ons meer aan Toscane doet denken dan aan Zuid-Australië.

Door het extreem warme en droge weer zijn er ondertussen hevige bosbranden uitgebroken in de Adelaide Hills, de media spreken van de ergste branden in meer dan dertig jaar… Aan de horizon zien we de grijze rookpluim van de ontembare bosbranden. We zitten er nog enkele kilometers van af, maar de verbrande geur hangt hier letterlijk in de lucht. Best absurd en scary... We eindigen onze dag veilig en wel, doch redelijk tipsy en twee flessen wijn rijker. Daar gaan we binnen enkele dagen ongetwijfeld van genieten in de outback.

We slaan een extra voorraad water, benzine en eten in, want vanaf nu gaan we letterlijkin één rechte lijn naar the red centre...

Tot binnenkort!
Xxx Peggy en Dimi