The Red Centre. Eindeloze woestijn. Droogte. Allesverzengende zon. In de zomer zijn de gemiddelde temperaturen hier +40 graden. Elke Australiër die we al hebben gesproken, verklaart ons gek om in de zomer naar het hart van Australië te rijden. We houden het weerbericht in volle anticipatie al enkele weken in het oog en zien de temperaturen alleen maar stijgen. Wanneer we in het midden van Australië aankomen, staat er ons echter een onverwachte verrassing te wachten…

Eerst terug naar Adelaide. De bosbranden zijn hier nog steeds niet getemd wanneer we vertrekken. Vrijwel onmiddellijk buiten de stad verandert het landschap in een oneindige, absurd rode woestijn, begroeid met lage struikjes. De temperaturen zijn moordend en onze airco draait op volle toeren. Onderweg passeren we enkele zoutvlaktes (we hebben geproefd to make sure

) waar we ons met de camera kostelijk amuseren.

We overnachten in Coober Pedy, een oud mijnwerkersstadje dat nog steeds zijn faam haalt als ‘opal capital of the world!’. Behalve enkele mijnen en opaalsouvenirwinkeltjes lijkt het hier echter meer een spookstad… Geen kat op straat, behalve enkele ronddwalende Aboriginals op wie de zon geen vat lijkt te hebben. Je kan hier trouwens bijna overal ondergronds verblijven om aan de hitte te ontsnappen. Door het ruimtetuig van de film Pitch Black dat hier ligt te verkommeren, wanen we ons even Charlton Heston in the Planet of the Apes, alvorens we snel doorrijden van dit bevreemdende dorp.

We passeren onderweg nog enkele andere gehuchtjes, 30 inwoners hier, 50 daar, en nergens ontvangst of internet. Af en toe zien we aan de horizon stofwolken en een road train die in onze richting davert, een vrachtwagen van wel 50m lang. Verder is het enkel de zon, de weg en de dieporanje aarde die ons overal omsingelt. Geen plek om zonder benzine te vallen…

Na zo’n 1600km zien we in de verte eindelijk Uluru opduiken, ‘the rock’, bloedrood glanzend aan de horizon. Niet ver daarvan ligt Kata Tjuta, een minder bekende, maar minstens even indrukwekkende rotsformatie. Beide plekken zijn van enorm belang voor de Aboriginals. Volgens hun geloof zijn het heilige plaatsen, waar ze nog steeds bewijzen zien van verhalen over voorvaderen die de aarde mee hebben gecreëerd. Op sommige plekken mag je uit respect daarom zelfs geen foto’s maken, en tot op heden worden er nog steeds traditionele ceremonies uitgevoerd (ver van de ogen van nieuwsgierige toeristen uiteraard). We leren enkele prachtige verhalen en vinden effectief de tekenen ervan in de rotsen… Magisch.

Wat we hier over de geschiedenis van de Aboriginals leren kennen, of liever over de aankomst van de Europeanen, is dan weer zo schokkend… Stel je maar eens voor dat er plots iemand je van je land verdrijft en je als je geluk hebt als slaaf in dienst neemt! Gelukkig is die houding vandaag de dag anders, en zijn er stukken land teruggegeven aan hun oorspronkelijke bewoners, maar tot op heden is de levensstandaard van de gemiddelde Aboriginal nog steeds een pak lager dan die van de blanke buurman.

's Avonds rijden we per kameel de zonsondergang tegemoet. Wat een schattige beestjes eigenlijk! Als het kon, had Peggy thuis al een kameeltje

. Kamelen speelden een belangrijke rol voor de pioniers die het centrum van het land gingen verkennen, ze kunnen namelijk weken zonder water en kunnen ladingen tot 600kg dragen! Onze kameel, Daisy, een (gecastreerde, hence the name we guess) mannetjeskameel is een echte vedette. Vroeger nam hij deel aan races en in zijn gouden tijd werd hij zelfs de snelste kameel van Australië! Na elke race dronk hij als een echte ster de nodige pintjes (true story!) in de kamelenkantine . Hij verwittigde wel altijd zijn vriendin als hij later thuis ging zijn .

De volgende dag staan we om 5u op om met een slaapkop naar de zonsopgang te gaan kijken. Nadien doemen er donkere wolken op, en begint het te druppelen…Regenen…Gieten. De oranje rotsen worden bijna antraciet in de verte, en stilaan beginnen zich watervalletjes te vormen. We worden nat tot op onze onderbroek, maar mogen ons blijkbaar gelukkig prijzen, zo’n watervallen zijn hier zeer zeldzaam

.

In de regen rijden we door naar Kings Canyon, zo’n 300km naar het Noorden. Wanneer we daar aan onze slaapplek aankomen, horen we dat intussen door de regen alle wegen zijn afgezet, zelfs de autosnelweg is overstroomd. Het blijft gieten, de avond wordt nacht, en weer ochtend, het regent nog steeds. Noodgedwongen spenderen we de hele dag in ons busje (ok, dat klinkt erger dan het is, we genieten een hele dag van het betere prakwerk, dutjes, chips, chocola, onze wijn uit de Barossa Valley en een Mad Men-marathon – Don Draper, the man you hate to love). Wanneer we ’s avonds iets gaan drinken in the Thirsty Dingo Bar (we swear, not making this name up), de enige bereikbare bar, zien we plots… dorstige dingo’s! Eindelijk! Ok, ze zien er maar als een verwilderd huisdier uit, maar sinds Fraser Island wilden we er toch graag tegenkomen. Ze reageren hun agressie rustig af op een gevonden sleffer, wij zijn dus veilig

.

De dag erna lijkt de regen zich tot miezer in te tomen en zijn de wegen weer geopend. Om tot Kings Canyon te geraken, moeten we wel een aantal overstroomde plekjes doorwaden, maar het ruige, rode marslandschap is het helemaal waard.

Na Kings Canyon rijden we in een rechte lijn naar onze laatste stop, Alice Springs, of zoals de Australiërs alles afkorten: The Alice. Voor we daar aankomen zien we langs de weg nog ronddwalende emoe's, dingo's, wilde paarden en kamelen! Er zijn hier trouwens zoveel wilde kamelen dat ze die proberen te vangen en verkopen aan het Midden-Oosten!

The Alice, de meest centraal gelegen stad van Australië, is beslist geen concurrent voor Sydney of Melbourne, maar je vindt er wel prachtige Aboriginalkunst van lokale artiesten. De temperatuur is intussen weer ver boven de 30 graden gestegen en we genieten dan ook met plezier de laatste dagen van afkoelen in het zwembad .

En zo zit ons Australisch avontuur er op. Tropische regenwouden, eindeloze woestijnen, paradijselijke stranden, een magische onderwaterwereld, fantastische eilanden en bruisende wereldsteden, Australia’s got it all! We hebben in totaal bijna 10.000km afgelegd, vooral in ons busje, maar ook te voet, al zwemmend, per boot, kajak, trein, bus, metro, tot zelfs per kameel! We zullen de ontmoetingen met alle interessante mensen niet gauw vergeten, sommigen zien we zelfs later deze reis nog terug, maar het zijn vooral de ontmoetingen met alle wilde dieren die voor altijd in ons geheugen gegrift staan. We hebben gevloekt op de hitte en gesmeekt om regen. We hebben gevloekt op de regen en gesmeekt om hitte. We hebben kennis gemaakt met de kracht van Moeder Natuur, van bosbranden tot overstromingen op nauwelijks 3 dagen, van 19 graden naar 41 graden op nog geen 24 uur. Maar zelfs in de meest moordende temperaturen of in de hardste regen is dit een fantastisch mooi land met de meest gastvrije en vriendelijke mensen die we ooit hebben ontmoet. We zijn hier zeker een deel van ons hart verloren!

En nu op naar het land dat zowat het verst van België moet liggen van alle landen, het land van de Hobbits en Orcs: New Zealand!

Tot binnekort!
Xxx
Peggy en Dimi

Wisten jullie dat:

- Uluru hoger is dan de Eiffeltoren?

- Het grootste gedeelte van Uluru (zo’n 2,5km) zich onder de grond bevindt?

- Kamelen een deel van hun urine kunnen ‘recycleren’ en daarom tot wel 50 dagen zonder water kunnen?

- Kamelen 10 tot 20 liter water per minuut kunnen drinken en wel tot 130 liter per drankstop?

- Benzine meer dan dubbel zo duur is in the centre dan aan de kust?

- We hier toch één keer geflitst zijn? Grmbl!!!