Afscheid nemen van Australië was niet makkelijk, want dat land heeft een grote indruk op ons nagelaten. Maar aan alle mooie liedjes komt een eind... Gelukkig voor ons begint er dan een nieuw mooi liedje en zo staan we twee vluchten later al in Australië's kleine broertje, Nieuw-Zeeland. Nieuw-Zeeland bestaat uit twee grote eilanden, beiden gezegend met de mooiste troeven van Moeder Natuur. Het Noordereiland is als het ware één grote vulkaan en het Zuidereiland pronkt met zijn alpen, fjorden en gletsjers. De wateren rond beide eilanden zijn warm en dus een ideale plek voor walvissen, dolfijnen, zeehonden, pinguïns, enz. De reisgidsen zijn unaniem: geen enkel land zou een mooiere natuur te bieden hebben dan Nieuw-Zeeland... Bring it on, we say

!

We starten op het Noordereiland in Auckland, de grootste stad van Nieuw-Zeeland en letterlijk gebouwd op en rond meer dan 50 vulkanen! De kegelvormige heuvels in de omgeving zijn restanten van ooit heel actieve vulkanen. We kuieren gezellig rond in de stad, laten ons verwennen door de plaatselijke barista’s, picknicken met sushi in het park en rollen rustig in het Kiwi-leventje dat we hier zo'n zes weken gaan hebben.

De volgende dag scheuren we weer de baan op in ons nieuwe busje. De Kiwi’s hebben de regels omtrent wildkamperen de laatste jaren erg verstrengd om hun onwaarschijnlijk mooie land te behoeden voor de negatieve kant van toerisme. Top volgens ons! Dit keer hebben we een self-contained campervan, waardoor wij wel mogen wildkamperen en dus op de mooiste plekjes kunnen overnachten. De meegeleverde port-a-loo (serieus, niet verzonnen!) hebben we echter nog niet gebruikt en dat gaan we proberen zo te houden .

Onze eerste stop is de Bay of Islands, een prachtige baai vol met, rarara ... eilanden! Het superblauwe water, de felgroene eilanden en de grillige rotsformaties in zee doen ons vaag aan de Whitsundays in Australië denken. We beginnen beiden te beseffen dat we wel eens in één van de mooiste landen op aarde beland kunnen zijn... We verlaten het Northland via het Waipoua Forest. Dat lijkt wel een betoverd bos met reusachtige kauribomen van meer dan duizend jaar oud... Ze doen de andere bomen tot twijgjes reduceren en zelf lijken we hier nog slechts wandelende takken!

De volgende dag rijden we naar een oostelijke uithoek, het Coromandel Peninsula. Aan het strand van Cathedral Cove staan supermooie uitgesleten rotsen in zee. Op Hot Water Beach maken we dan weer voor het eerst kennis met de vulkanische activiteit op Nieuw-Zeeland. Je kan er op bepaalde momenten namelijk zelf je eigen hot pool graven vlak voor de branding! Hot water Beach, die naam is letterlijk te nemen, want we verbranden ons wel een aantal keer bij het maken van ons warmwaterbad . Nadat ons water de juiste temperatuur heeft, genieten we in elk geval van een stomend bad met zicht op zee, definitely a beach 2.0!

Wanneer we weer landinwaarts rijden, verandert het uitzicht en maakt de zee plaats voor glooiende, felgroene heuvels vol wilde bloemen. Het landschap lijkt zo uit een film te komen, en we snappen volledig waarom Peter Jackson dit land koos voor zijn Lord of the Rings- en The Hobbit-trilogieën. The Shire, het hele hobbitdorp uit de films, is hier nog steeds te bezoeken, we kunnen het dus niet laten om eens bij Bilbo en Frodo binnen te piepen (yes, we hebben intussen ook de hele LOTR-trilogie opnieuw bekeken en yes, we know we totally sound like nerds ).

We laten de vredige Shire achter ons en rijden weer kustwaarts richting Whakatane. De grond onder onze voeten begint heter te worden, want vanaf nu begeven we ons in de Pacific Ring of Fire (Johnny Cash draait zich om in zijn graf), een vulkaanzone waar de Indo-Australische en Antarctische tektonische platen botsen. Dat zorgt voor enorm veel thermale activiteit (natuurlijke hotsprings, kokende modderpoelen en stomende felgekleurde waterbronnen) en een aantal actieve vulkanen waarbij het enkel aftellen is tot de volgende weer eens uitbarst. De meest actieve vulkaan van Nieuw-Zeeland is White Island. De stomende gigant ligt op amper anderhalf uur varen van het vasteland en onderweg worden we begeleid door een groep van wel honderd dolfijnen. Eenmaal we voet zetten op de vulkaan worden we, gewapend met een helm en gasmasker (de zwavelgeur is soms echt niet te houden), omvergeblazen door het absurde, fluogele maanlandschap. We moeten onze gids strikt volgen met elke stap die we zetten, want de ondergrond is zo onstabiel dat een kleine stap naast het 'pad' wel heel slecht kan aflopen. Vroeger werd er op dit eiland zwavel ontgonnen, maar een enorme uitbarsting vaagde de hele fabriek, arbeiders incluis, van de kaart. De stomende krater, moddergeisers en pruttelende waterbronnen bewijzen dat het slechts kwestie van tijd is vooraleer White Island nog eens van zich zal laten horen.

We volgen de geur van rotte eieren (zwavel ruikt écht zo) en komen aan in Rotorua. In die stad kun je niet naast de vulkanische activiteit kijken en ruiken. Wanneer we 's avonds in het stadsparkje gaan wandelen, wordt duidelijk hoe normaal het hier is om in zulke, voor ons althans, absurde omgeving te wonen: het water kookt zich letterlijk overal een weg naar de oppervlakte, zij het in een kleine plas, een hele vijver of in een stinkend modderbad. Rond alle gevaarlijke plekken is simpelweg een kleine, houten omheining gezet, zodat je niet per ongeluk in de verkeerde plas zou trappen .

De volgende dag bezoeken we Te Puia, een thermaal park, gelegen op de grond van de plaatselijke Maori-stam. We zien twee geisers (een spuit wel zo'n 20 meter hoog) en nog een heleboel andere rare verschijnselen. De Maori, de oorspronkelijke bewoners van Nieuw-Zeeland, laten ons ook hun haka zien, een oorlogsdans, uitgevoerd om mogelijke vijanden te imponeren. Het nationale rugbyteam van Nieuw-Zeeland, de All Blacks, doet dat trouwens nog steeds voor elke wedstrijd. In het rugby behoort Nieuw-Zeeland tot de wereldtop, daar heeft die haka zeker iets mee te maken . Dimi wordt uitgenodigd om deel te nemen aan de haka. Volgens ons zijn de Chinese toeristen toch wel wat onder de indruk, gezien de tientallen foto's die ze maken . In de namiddag rijden we door naar Wai-O-Tapu, ook wel Thermal Wonderland genoemd. Toegegeven, de naam klinkt wat tacky, maar we begrijpen waarom er zo met superlatieven over deze plek gesproken wordt. De tientallen waterpoelen, van plassen tot hele meren, zijn tussen de 100 en 300 graden warm en hebben de meest absurde kleuren. Met open mond (en dichtgeknepen neus) staan we erbij en kijken we ernaar...

Niet ver van Rotorua is er nog meer vulkanisch avontuur te vinden in het Tongariro National Park. Hier staan drie actieve vulkanen, waaronder Mount Doom, juist, ook weer van the Lord of the Rings (neen, de Nieuw-Zeelanders refereren uiteraard niet aan de vulkaan als Mount Doom, maar gebruiken de iets minder te onthouden naam Mount Ngauruhoe). We doen hier de Tongariro Alpine Crossing, een wandeling van zo'n 20km rond, tussen en op de vulkanen. Er wordt geregeld gewaarschuwd om niet te lang te pauzeren in de gevarenzone, de vulkanen zijn wel degelijk nog actief, de laatste uitbarsting dateert slechts van 2012! De Alpine Crossing (in de winter inderdaad volledig besneeuwd) wordt gerekend tot een van de mooiste wandelroutes op aarde, en niets is minder waar. Het rotsachtige desolate landschap van de valleien is indrukwekkend. Na een stevige klim tot de top van Mount Tongariro zien we aan de andere kant prachtige smaragdgroene kratermeren en stomende heuveltoppen, voor we weer dalen en in een vredig, bucolisch landschap de laatste kilometers afleggen...

Onze wandeling verloopt echter niet helemaal zo vredig. Na ongeveer een uur wandelen komen we aan een kruising met een zijpad naar de top van Mount Doom, een extra drie uur afzien. Een pad, dat denken we althans, want na honderd meter verandert de zanderige weg in rotsen en rotspuin. Wandelen moet noodgedwongen verder op handen en voeten en we zijn op de duur meer aan het scramblen en zelfs klimmen om vooruit te geraken. We zwoegen en ploeteren naar boven, af en toe een steelse blik werpend op de vallei die al ver onder ons lijkt te liggen. De weg omhoog is steil, maar de weg naar beneden, langs welke kant je ook gaat, is dat ook. We starten voorzichtig, want het ligt er vol losse rotsen. Plots horen we boven ons iemand 'rooooock!' roepen. We kunnen niet naar links, niet naar rechts. Instinctief bukken we snel, hoofd tussen de handen. Ineens voelt Peggy de inslag van de rots op haar rug. De zware rots, zo groot als een voetbal doet haar naar adem happen, haar rugzak valt enkele meters lager. Er vallen nog meer stenen, maar gelukkig kunnen we ons intussen achter overhellende rotsen verschuilen. We blijven wachten tot de stenenregen stopt, en moeten dan met een bang hart verder naar beneden. Gelukkig valt de pijn mee en stap voor stap glijden we de steile helling af. Boven ons, het lijkt nu in de verte, horen we nog meer kreten die waarschuwen voor vallende rotsen, en tot tweemaal toe kan Dimi er een stoppen die recht op ons afkomt. We kussen de begane grond wanneer we eindelijk weer beneden staan... Dit was zo gevaarlijk, we kunnen niet geloven dat je dat zomaar zonder beveiliging kan doen (nadien horen we echter dat er wel geijverd wordt om het te verbieden, blijkbaar is dat door de wetgeving niet zo eenvoudig, dus wordt het enkel sterk afgeraden. Elke dag moeten er namelijk helikopters mensen van de berg halen, al dan niet gewond...).

Aan Lake Taupo vinden we de dag nadien soelaas voor onze stijve benen. Ook hier zijn er weer hotsprings en zo'n heetwaterbad doet goed! Een dagje relaxen in de zon, een bord verse oesters, en ook die rugpijn is alweer bijna vergeten ! De temperatuur blijft intussen alsmaar stijgen (ze maken hier een abnormaal warme zomer mee), dus gaan we ondergronds op zoek naar verkoeling. De weg leidt ons tot in de Waitomo-streek, bekend om zijn kilometerslange grottenstelsel. De al knappe en avontuurlijke grotten worden nóg spectaculairder gemaakt door hun vaste bewoner: de glow worm! Samen met Patrick en Anja, twee toffe Duitsers die we tijdens het wijnproeven in Australië hebben ontmoet, gaan we black water raften in de grotten. Zo'n 65 meter onder de grond volgen we al zwemmend, drijvend en springend een rivier, en dat allemaal onder een verbluffende sterrenhemel van duizenden gloeiwormen. 's Avonds, in het pikdonker, wandelen we in de buurt van de grotten rond en ook daar worden we betoverd door de duizenden groenblauwe lichtjes. We wanen ons als het ware in een romantisch sprookje (het verhaal achter het lichtje is weliswaar minder romantisch, want het zijn eigenlijk de uitwerpselen van de gloeiworm die licht geven om zo prooien aan te trekken). Dank u, Dimi, om de romantische sfeer even te verpesten .

We zetten koers naar de meest zuidelijk gelegen stad van het Noordereiland en tevens de hoofdstad van Nieuw-Zeeland, Wellington. Die stad is zonder twijfel één van de kleinste hoofdsteden ter wereld en is prachtig gelegen op een schiereiland, de zee lijkt de stad langs alle kanten te omringen. Het is net als Auckland een gezellige stad, met lekkere koffie en scones, en een aantal interessante museums. We sluiten ons verblijf op het Noordereiland af met onze kop (letterlijk) in de wolken op één van de heuvels rond de stad. In de verte lonkt het Zuidereiland al en dus boeken we snel onze ferrytickets.

Zo verlaten we het Noordereiland alweer, time flies when you're having fun... De prachtige natuur die we hier twee weken hebben ervaren is moeilijk in woorden te beschrijven (hoewel de overload aan tekst hierboven waarschijnlijk anders doet vermoeden ). Eén ding weten we al zeker: Nieuw-Zeeland is uniek!

Veel liefs,

Xxx
Peggy en Dimi