We hebben vorige keer afscheid genomen van jullie in Wellington. Daar nemen we de ferry naar het Zuidereiland. We varen door de Marlborough Sounds, de noordelijke fjorden, die ons al meteen een voorproefje geven van de indrukwekkende natuurpracht die ons hier te wachten staat. We zijn benieuwd

!

Onze eerste stop is het Abel Tasman National Park, genoemd naar de Nederlander die Nieuw-Zeeland als eerste heeft ontdekt. Als eerste Europeaan althans, want de Maori leefden hier al veel langer. In dit gebied kan je één van de New Zealand Great Walks doen, een wandeling van verschillende dagen, waarbij je onderweg in een hut slaapt. Slim gezien van de Nieuw-Zeelandse toeristische dienst, want die Great Walks zijn erg populair. Dat betekent ook dat het op voorhand plannen is om een hutje te boeken, je auto te laten verplaatsen van de start naar het einde, én voor al die dingen een aardige duit te betalen. We zien dus af van zo'n avontuur en beslissen om dan maar in één dag ongeveer de helft van de Abel Tasman Great Walk te doen, die normaal zo'n 54km is. Ook bijzonder, want we moeten halverwege met een watertaxi worden afgezet, er lopen immers geen rijwegen... We wandelen langs goudgele stranden, helderblauwe baaien, subtropisch regenwoud en moeten zelfs even door de zee.

De dag erna hebben we wel wat alcohol verdiend (this must sound like we've got a problem, right?) en bezoeken we de wereldberoemde Marlborough-wijnstreek, bekend om zijn Sauvignon Blancs. We kopen bij enkele wijnhuizen een flesje, daar komen we wel weer even mee toe (ze zijn echt nog maar net op, we swear!).

Ons eerste glaasje klinken we die avond al, ten noorden van de stad Kaikoura, waar we een mooi plekje vinden om met zicht op zee te overnachten. We merken plots dat er een zeehond op de rotsen aan het strand zit. Wanneer we iets dichter gaan kijken blijkt het er gewoon vol te zitten! Een hele kolonie van wel honderd New Zealand fur seals, mét hun puppies, ligt er nog heerlijk in de laatste zonnestralen te luieren na enkele dagen jagen op zee. Zo slapen we die nacht letterlijk op nog geen vijf meter van de zeehonden (FYI, zeehonden ruiken niet echt fris, en dat is een understatement ). We houden wel steeds enkele meters afstand, want hoewel ze er heel schattig uitzien, zijn ze best wel agressief (behalve de puppies, die zijn gewoon echt heartbreakingly cute): als je wat te dichtbij komt of tussen hen en de zee gaat staan, dan voelen ze zich bedreigd en grommen en brullen ze. Damn right, doen wij ook als er weer eens een trosje selfiestickende Chinezen te dicht in onze personal space komt staan !

De eigenlijke reden waarom we naar Kaikoura rijden, is walvisspotten. Op amper 800 meter in zee is er daar een diepe klif, waar de zee plots meer dan een kilometer diep is. Dat is blijkbaar vrij uniek in de wereld en walvissen houden ervan! Het hele jaar door verblijven er sperm whales (potvissen) en in sommige periodes passeren er nog dertien andere soorten walvissen. We vertrekken vroeg richting de open zee en varen al gauw op dat diepe, donkere water. De zon die nog aan het opkomen is, een zeebries die door onze haren woelt, de zilte geur van de oceaan, het kabbelende klotsen van het water, en daar is dan plots zo'n reus van wel 18 meter die komt ademen en enkele minuten vredig blijft dobberen. Met ingehouden adem horen we zijn ademhaling, rustig en diep, bij het uitademen telkens een fontein uit zijn spuitgat toverend. Het lijkt even of er niets of niemand anders rond ons bestaat...

Onze boot zit echter vol, maar zo ook de zee: we zien in totaal wel vier potvissen aan de oppervlakte komen, maar ook enkele minke whales (die meteen weer wegduiken), een aantal jagende zeehonden, en een hele school dusky dolphins, de nymfomane geilaards van de zee blijkbaar (ze lijken in elk geval allemaal wel érg vrolijk ).

Nadat we weer vaste grond onder onze voeten hebben en een lekkere beef pie hebben gegeten (you might not believe it, maar de Engelse invloeden in de Nieuw-Zeelandse keuken zorgen wonderwel voor heerlijk hartige hapjes!) wandelen we later die dag nog over de rotsen naar een andere zeehondenkolonie, waarvan de pupjes vrolijk in het water spetteren.

Van al die indrukken moeten we toch even bekomen terwijl we het binnenland inrijden. Hanmer Springs is hét kuuroord van het Zuidereiland met heel wat natuurlijke hot springs. Heerlijk om even zo'n dagje te relaxen in de sauna, hot pools en sulfurbaden (lovely wel, zo'n heet bad dat naar rotte eieren ruikt).

Vanuit Hanmer Springs leidt de weg ons westwaarts. De groene westkust van het Zuidereiland is onwaarschijnlijk ruig en knap, maar heeft twee grote nadelen: het regent er vaak (vandaar al het groen) en er leven zandvliegen!

Het eerste nadeel ondervinden we meteen: we hebben twee dagen regenweer en gebruiken de tijd om wat kilometers af te leggen naar onze volgende bestemming, de gletsjers, gelegen in de Southern Alps, de hoogste bergketen van Nieuw-Zeeland en gelijk ook van heel Oceanië. We arriveren in de regen in het alpendorpje Franz Josef, waar de gelijknamige gletsjer ligt. Maar van de alpen zien we niets, het hele dorpje is door lage wolken omgeven...

Gelukkig klaart het de volgende dag op en worden we wakker met een adembenemende achtergrond: helderblauwe hemel, besneeuwde bergtoppen, een gletsjer, watervallen! Zo mooi, dat moeten we van dichterbij zien! Je kan hier op de gletsjer wandelen, met een gids uiteraard, of je valt gegarandeerd in een van de vele verborgen holtes. Doordat de gletsjer zich de laatste tijd echter enorm hard heeft teruggetrokken (wie ontkent global warming nog?), is de terminal, het onderste stuk, niet meer veilig toegankelijk, dus zit er niets anders op dan met een helikopter tot midden op de gletsjer te vliegen! Gewapend met crampons, wanten en een waterproof jas (die echt niemand flatteert) starten we onze ontdekkingstocht door smalle kloven, langs diepe spleten, door grotten, langs watervallen en via de meest waanzinnige blauwe ijssculpturen die door weer en wind gevormd zijn. We spenderen zo'n drie uur op het ijs, alvorens de helikopter ons terug oppikt. Een onvergetelijke ervaring!

De nacht die we tegemoet gaan is even onvergetelijk. Rond zonsondergang maken we kennis met de zandvliegen, de diertjes waar Captain Cook himself ooit het volgende over schreef: ‘The most mischievous animal here is the small black sandfly, [...] numerous and so troublesome that they exceed everything of the kind I ever met with, wherever they light, they cause a swelling and such intolerable itching that it is not possible to refrain from scratching [...] and at last ends in ulcers like the small Pox'. We denken voorbereid te zijn door de ramen gesloten te houden, maar langs alle kiertjes geraken er zandvliegen in ons busje. Gelukkig zijn ze traag en krijgen we ze één voor één te pakken, maar ook langs onze kant vallen er slachtoffers - ze hebben het gemunt op onze enkels, en iemand (we shall refrain from telling you who) wordt zelfs letterlijk in z'n gat gebeten...! We lijken de veldslag echter te winnen...but not yet the war. Plots zit er ook een heel bataljon muggen binnen, ongetwijfeld als versterking opgeroepen door hun bijtende makkers! Nadat we uiteindelijk rijkelijk met de flacon DEET beginnen rondspuiten, zijn er geen overlevenden. Victory, at last ! (De dag nadien krabben we echter haast onze enkels van onze benen).

We rijden verder naar Wanaka, aan de andere kant van de Southern Alps, weg van de westkust. We hebben terug heerlijk weer en geen zandvliegen, aaaaaahhhh heaven. We genieten van een dagje luieren aan het meer, maar doen die nacht toch weer geen oog toe...

In spanning wachten we namelijk halfwakker tot onze wekker de volgende ochtend om 5u30 afloopt. Écht in spanning, want we worden erg vroeg verwacht op Wanaka airport om te gaan...skydiven! Veel tijd om na te denken hebben we gelukkig niet, want we worden in een mum van tijd klaargestoomd om aan onze vrije val te beginnen. We krijgen een crash course (hopelijk niet letterlijk te nemen ) springen en landen, en voor we het goed en wel beseffen, zitten we in het kleine ronkende vliegtuigje op een hoogte van 4000 meter. De deur gaat open, time to jump! We hangen onze benen buiten, en vanaf dan neemt de adrenaline het over. Aaaaaaaahhh! Overkop, rond spinnend vallen we tegen 200km/u naar beneden, er wordt gegild (of mannelijker: geroepen )! 45 seconden lang suizen we naar beneden, tot plots de parachute opent en we opnieuw enkele meters naar omhoog vliegen. Vanaf dan is het plots enorm stil, geen zoevende wind meer, en zweven we als vogels over het landschap van meren en alpen. We landen veilig in het gras en kijken elkaar stilzwijgend aan, wetende van elkaars blik dat we allebei hetzelfde denken: dit overtreft alles!

Vol adrenaline wandelen we die dag nog een flink stuk naar de Rob Roy Glacier, een gletsjer boven op een bergtop waar wel zo'n 20 watervallen onderuit komen. Weer zo'n staaltje natuurpracht waar Nieuw-Zeeland tonnen van in overvloed heeft...

Queenstown, de grotere broer van Wanaka, heeft zichzelf uitgeroepen tot adventure capital of the world. De bungee jump is hier uitgevonden, en je kan hier inderdaad vanalle andere halsbrekende toeren uithalen. Wij komen hier echter enkel maar eventjes bekomen van de dag ervoor en houden het ditmaal rustig - relax, mama!

Mogelijk één van de mooiste wegen ter wereld (niet overdreven!) leidt ons tot de Milford Sound: een diepe fjord, omgeven door verticale bergwanden van wel 1600 meter hoog. Hoewel dit één van de natste plekken op aarde is (er valt jaarlijks gemiddeld 9m regen/m², that's a lot!) genieten we verrassend genoeg van een stralende dag. Per boot varen we de fjord helemaal af tot aan de open zee. Onderweg zien we kletterende watervallen, regenbogen en zeehonden die liggen te luieren in de zon.

Die nacht slapen we aan de voet van een bergwand, waar een waterval zich door een ijskap boort. We zijn ook officieel van de bewoonde wereld gevallen: geen netwerk, geen internet, zelfs het GPS-signaal is weggevallen, we zijn volledig alleen... Wanneer het donker is, worden we getrakteerd op een indrukwekkende sterrenhemel: de ene vallende ster na de andere, een fonkelende upside down Orion die alles mee aanschouwt en zelfs enkele nevels!

In Southland, de meest zuidelijke streek van Nieuw-Zeeland, spreken we nog eens af met onze Duitse vrienden Anja en Patrick voor een gezellig etentje. Het zou wel eens ons laatste avondmaal kunnen zijn, want de dag nadien is het vrijdag de dertiende en hebben we iets passends gepland...

To be continued...

Veel liefs,

Peggy en Dimi xxx

Wisten jullie dat (speciaal voor Jasmin

):

- Kaikoura in het Maori 'meal of crayfish' (maaltijd van kreeft) betekent? Naast walvissen en zeehonden wemelt het er dus ook van de kreeften. Uiteraard hebben wij ook van een lekkere kaikoura genoten .

- Sperm whales (potvissen) genoemd zijn naar de gigantische hoeveelheid blubberige olie die in hun hoofd zit? Vroeger dacht men dat het sperma was, vandaar de naam.

- Aziaten echt van álles foto's nemen? Van een bezienswaardigheid, van zichzelf vóór de bezienswaardigheid, van het bordje bij de bezienswaardigheid én van hun vriend terwijl die een foto neemt van de bezienswaardigheid. Raar...

- Wij in Azië waarschijnlijk ook raar bekeken gaan worden wanneer wij foto's nemen van alles? (Buiten dan van mekaar terwijl we een foto nemen van een bezienswaardigheid )

- Het aan de westkust zoveel regent omdat de regenwolken blijven hangen tegen de hoge alpen. De oostkust profiteert dus van deze buffer en geniet van heel veel zon.

- Er in Nieuw-Zeeland gigantisch veel schapen leven? Voor elke bewoner leven er wel tien schapen.

- We op een dag een schaap van de klif tot vlak voor ons busje op de weg zagen rollen? Samen met een Kiwi heef Dimi het in de berm gelegd en laten bekomen. Blijkbaar zijn schapen heel taai, maar ook 'pretty stupid', dixit die Kiwi.

- We tijdens een wandeling (lees: klauteren en kruipen) door een grot moesten terugdraaien omdat er twee schapen vast zaten in een heel nauw stuk van de grot? Niemand kon ze verplaatsen, dus we konden niet verder. Pretty stupid indeed!