Het is vrijdag de dertiende, de wekker loopt af om 5u. Een beetje hungover van de avond voorheen rijden we nog half slapend naar Bluff. De meeste toeristen rijden naar dit dorpje om een foto te nemen naast het bordje dat het meest zuidelijke punt van het Zuidereiland aanduidt, maar wij zijn hier voor een heel andere reden...

Om 7u zitten we al aan boord op een kleine boot, die slechts plaats biedt aan tien mensen. De rest van de ruimte wordt ingenomen door een stalen kooi. Na anderhalf uur botsen op extreem hoge golven wordt het anker neergelaten en de kooi in het water gezet. We wurmen ons in een wetsuit, het water is er namelijk amper 13 graden, en nemen plaats in de kooi. We krijgen zuurstof toegediend en kijken vol spanning rond ons in de donkerblauwe verte. De minuten die volgen lijken heel lang te duren (en koud te zijn), enkele nieuwsgierige barracuda's houden ons gezelschap. Plots verdwijnen de barracuda's, alsof ze doodsbang wegvluchten van iets. In de verte zien we een schim groter en groter worden tot hij enkele meters voor onze neus volledig zichtbaar wordt: een witte haai! De kolos van wel vijf meter cirkelt enkele keren nieuwsgierig rond de kooi en verdwijnt dan weer in de duisternis. We krijgen kippenvel over heel ons lichaam en niet enkel door de kou! We gaan die dag drie keer opnieuw in de kooi en zien twee verschillende witte haaien die bijna constant rond ons blijven cirkelen. Ongelooflijk wat er door je heen gaat wanneer 'Jaws' op amper een meter van je rondzweeft, alsof ie een manier aan het bedenken is om ons uit die kooi te krijgen

. Gelukkig lukt hem dat niet en komen we beiden met tien vingers en tien tenen weer aan land.
Wanneer we weer opgewarmd zijn, zetten we koers naar the Catlins in het zuidoosten. We houden halt in Curio Bay, waar versteende bomen van duizenden jaren oud (Jurassic Era – er hebben dus dino’s tussen die bomen gelopen) nog steeds te bewonderen zijn. Het zijn eigenlijk eerder kleine stompjes dan heuse bomen, en ze lijken gewoon op rotsen. Plots zien we echter over die versteende boomstronken in de verte iets trippelen: enkele yellow eyed pinguins, de meest zeldzame pinguïnsoort ter wereld (er leven er nog amper 4000 van, en 1000 daarvan in de wateren rond Nieuw-Zeeland). We prijzen ons op die moment enorm gelukkig om die wezentjes in het wild te kunnen zien, niet wetende wat ons enkele dagen later nog te wachten staat…

De weg door de onherbergzame Catlins is bijzonder mooi. Aan de grillige vorm van de bomen merk je dat de wind hier heer en meester is. We houden soms zelfs met moeite ons busje op de baan. Door de felle wind en de koudere temperatuur is er hier ook echt bijna geen mens, heerlijk! We lopen als enigen over de prachtige stranden die we tegenkomen. Nu ja, als enige mensen althans, want bij momenten zijn we echt omringd door tientallen zeeleeuwen! Die vinden het heerlijk om zich in het zand te nestelen en een powernap te houden. Als je echter te dichtbij komt, kan het wel eens zijn dat ze jebeginnen achternahollen, zoalsPeggy mag ondervinden

.

We maken onderweg een lunchstop in het prachtig aangelegde stadsparkje van de stad Dunedin. Dunedin heeft Schotse roots en wordt ook wel het Edinburgh van Nieuw-Zeeland genoemd. We zien echter - gelukkig of jammerlijk, want er staat een perfect William Lawson's windje

- geen mannen in kilt en rijden dus maar verder naar het Otago Peninsula.

Daar zijn we weer omgeven door baaien en stranden. In Sandfly Bay (thank god niet genoemd naar moordlustige sandflies, maar naar de hevige rukwinden die het zand hier kunnen doen opvliegen) woont een kleine kolonie yellow eyed penguins, we maken dus nieuwsgierig een lange afdaling langs de duinen naar die baai. We zien in de verte één pinguïnnetje huppelen, maar ons wachten wordt verder niet beloond. We moeten terug door de steile duinen naar boven, en boy oh boy, that's quite the work-out (we weigeren te geloven dat onze conditie intussen al belabberd is, dus we steken het maar op de hellingsgraad!).

De dag erna rijden we naar het Katiki Lighthouse, op privé-grond, slechts aangegeven met een kleine, scheefhangende pijl naast de weg. Neen, we geven geen moer om vuurtorens (pardon the one picture we took of one), Katiki is een Kiwi secret hidden gem! Hier leeft namelijk de grootste kolonie yellow eyed penguins van het Nieuw-Zeelandse vasteland. Ok, ok, we hebben al veel over die YEP’s gepraat nu, maar ze zijn dan ook de meest zeldzame pinguïns op aarde! This place is the real deal: geen verborgen shelter waarvan je in de verte iets op het strand ziet trippelen, geen inkomprijzen, en bovenal, geen toeristen. Wel zien we al gauw een pinguïn waggelen op het zandweggetje waar we lopen! Even later trippelen er een aantal stilletjes voorbij een slapende zeehond - eten die hen normaal niet op? Op de terugweg kunnen we toevallig zo dicht bij eentje komen, dat we hem de hand (poot? vleugel?) zouden kunnen schudden, alvorens hij er genoeg van heeft en op z'n happy feet wegdanst. We have been amazed yet again...

In stilte en nog steeds onder de indruk rijden we verder naar het kleine stadje Oamaru. Back in the days was Oamaru zo groot als (het toenmalige) Los Angeles, maar de stad ging kort nadien failliet. Vandaag is er echter nog een mooie Victoriaanse wijk die aan de glorietijd herinnert. Oamaru is ook het hoofdkwartier van de steampunk in NZ (technologische uitvindingen die aangedreven worden door stoom, in verhalen die zich in het Victoriaanse tijdperk afspelen, denk Jules Vernes en Voyage dans la lune van Georges Méliès), en in het stadje zijn talloze quirky inventions te bewonderen – we like!

De weg leidt ons weer landinwaarts en na een stop aan de kleikliffen van Omarama slaan we af richting de hoogste berg van Oceanië, Mount Cook. De weg ernaartoe is onwaarschijnlijk mooi, met na elke bocht weer een nieuw postcard-perfect uitzicht: de besneeuwde top van Mount Cook met op de voorgrond het, om het op z’n Will Tura’s te zeggen blauwe, oh zo hemelsblauwe lake Pukaki. Aan Mount Cook doen we enkele prachtige wandelingen, omgeven door gletsjers, ijsbergen en de hoogste Alpentoppen van het land. Naast lake Pukaki ligt lake Tekapo, nog zo’n extreem blauw meer, waar we genieten van het betere prakwerk aan het water. De streek rond Tekapo is een officiële ‘dark zone’, één van de weinige plekken op aarde waar er amper artificieel licht schijnt, en dus perfect voor stargazing. Samen met een sterrenexpert (lees: een schattige nerd, vergelijkbaar met Leonard uit The Big Bang Theory), kijken we ’s nachts, soms met behulp van een laser en telescoop, naar de overweldigende Milky Way.

Via een kronkelweg tuffen we wanneer het weer licht is verder naar Akaroa, een klein dorpje op het Banks Peninsula, waar de Fransen als eerste Europeanen voet aan wal zetten. Die Franse erfenis zie je nog terug in de Franse straatnamen en de lavendelbosjes die hier kwistig langs de weg prijken. Op een zonnige dag kan je hier in een van de vele baaien genieten van zon-zee-strand, maar wij zijn er op een bewolkte dag en zijn na een pain au chocolat al snel terug bij ons busje, dat plots niet meer start. We ontdekken al snel de reden: lichten laten branden (niet Peggy, nee!) en dus platte batterij. Als vanzelf komt een Kiwi en een Franse boulanger (he had ze authentique frenz akzent

) ons uit de nood helpen (en een beetje uitlachen) en kunnen we weer op pad!

Onze eindbestemming in Nieuw-Zeeland is de stad Christchurch. Nou ja, 'stad' is misschien veel gezegd. Door de aardbevingen van 2010 en 2011 werd een groot deel van de stadskern weggevaagd. Het huidige stadsbeeld toont vooral open plekken waar eens prachtige gebouwen stonden, bouwwerven vol kranen en verkeersborden om de talloze wegomleggingen aan te geven. Alle wegen en leidingen eronder moeten opnieuw worden aangelegd, een titanenwerk waardoor je geen twee dagen dezelfde route door de stad kan rijden. Los van de opbouw wachten er ook nog een heel aantal leegstaande gebouwen om afgebroken te worden, hun fundamenten zijn immers aangetast. Wanneer we door de stad wandelen en het oude politiegebouw naderen, worden we plots kordaat gevraagd om de straat over te steken, omdat de ramen van het gebouw één voor één beginnen te barsten door de rukwinden! Hoewel de stad nog steeds een bouwwerf is, zijn de bewoners niet bij de pakken blijven zitten en hebben ze creatieve tijdelijke oplossingen gevonden, life goes on! Uit vrachtcontainers is er een heus openluchtwinkelcentrum gebouwd, waar de vaste waarden van weleer zich hebben gevestigd. De kathedraal werd half verwoest, en tijdelijk is er uit karton en hout een nieuwe gebouwd. De ware en ontroerende schoonheid van de stad ligt echter in de honderden bloemetjes die in elke verkeerskegel worden geplaatst, de herdenkingsplaatsen en de street art die elke bouwwerf opfleurt. We verblijven in een B&B bij de Zuid-Koreaanse Min en haar twee zonen, leren nog een Nederlands/Belgisch - ANTWERPS nota bene- koppel kennen en genieten in dat fijne gezelschap nog ten volle van onze laatste dagen in Nieuw-Zeeland..

En zo is ons verhaal in Nieuw-Zeeland uitgeschreven. Weer een hoofdstuk voltooid in ons reisboek. En wat voor een hoofdstuk… Op zes weken heeft Nieuw-Zeeland een onuitwisbare indruk nagelaten op ons. We hebben de bombastische natuur beleefd, ontelbaar veel dieren in het wild ontmoet en de übervriendelijke Kiwi’s leren kennen (even ter illustratie van hoe onbaatzuchtig vriendelijk men hier is: we moeten twee bussen nemen naar de luchthaven en we staan met met onze rugzakken op de rug te wachten op de eerste bus. Plots stopt er een auto en de chauffeur vraagt of hij ons ergens naartoe moet brengen. De man heeft zelf wat afgereisd in zijn leven en weet dat het best wel zwoegen is om met zulke zware rugzakken rond te lopen. Super vriendelijke en coole man, we praten gezellig tijdens het ritje, hij biedt ons zelfs aan om gratisin zijn tweede huis in Oregon, USA te verblijven als we eens naar de States zouden reizen, en hij zet ons af aan de luchthaven, no strings attached... Onze mond valt nog steeds open van hoe goed mensen nog wel kunnen zijn! De wereld is toch nog niet om zeep

.

Hoewel het land letterlijk aan de andere kant van de wereld ligt, kunnen we enkel maar aanraden om naar hier te reizen. Hoge alpen, helderblauwe zeeën, robuuste vulkanen, diepgroene heuvels, enorme gletsjers, paradijselijke stranden en nog zoveel meer, Nieuw-Zeeland heeft er tonnen van in overvloed. En dat allemaal samengeperst in een relatief klein en makkelijk bereisbaar land. We proppen ons nog even vol met brood en patatjes (en oh ja, cinnamon pastries en fish&chips

!), want vanaf morgen vertoeven we in de wereld van rijst, noedels en chopsticks ! Time for new adventures, time for Asia!

Veel liefs,
Peggy en Dimi

Wisten jullie dat:

- de extreem blauwe kleur van lake Pukaki en lake Tekapo veroorzaakt wordt doordat er super fijne rotsdeeltjes in het gletsjerwater terechtkomen?

- één van de verschillen tussen een zeeleeuw en een zeehond het gewicht is? Een volwassen mannelijke zeeleeuw kan tot 500 kg wegen terwijl een mannelijke zeehond ‘slechts’ 150 kg weegt...

- we een tijdje een huisdier in ons busje hebben gehad? Na aan al ons eten te hebben geknabbeld is onze huismuis toch maar weer vertrokken

.

- ze in Christchurch elke dag nog naschokken voelen van de verwoestende aardbeving van vier jaar geleden?

- albatrossen een spanwijdte tot wel 3,5m kunnen hebben en daarom dus, vandaag de dag althans, de grootste vliegende vogels zijn?

- in Dunedin zich volgens het Guinness Book of World Records de steilste residentiële straat ter wereld bevindt? Serieuze kuitenbijter indeed! Zelfs de ambitieuze joggers die ons fier voorbijlopen, moeten halverwege hijgend opgeven.

- witte haaien géén mensen eten? Ons vetgehalte is te laag voor hen… Ze bijten overal in om te proeven of het geschikt voedsel is, maar zouden je dus laten liggen na zo’n proevertje. Zo’n beet is meestal wel dodelijk

.